Hallo!

Mijn naam is Manon Albada. Ik ben 46 jaar en woon samen met mijn man en onze dochters (14 en 12 jaar) op een boerderij in Harich, in het zuidwesten van Friesland. 

15 jaar lang werkte ik met veel plezier als verpleegkundige in een psychiatrische instelling, maar door de toenemende werkdruk had ik steeds minder tijd voor mijn cliënten. Hierdoor kon ik het belangrijkste van mijn werk, oprechte aandacht, steeds minder geven. Ik kreeg daar last van, raakte gestrest en sliep slecht. Uiteindelijk besloot ik, met pijn in mijn hart, om te stoppen. Maar wat moest ik dan?

Wat kon ik nog meer? Door alles was ik onzeker geworden en wist ik het niet zo goed.

Zaadje geplant

Ik besloot contact op te nemen met een loopbaancoach. Zij hielp me om mijn kwaliteiten en wensen op het gebied van werk in kaart te brengen. Ik wilde graag iets voor mensen blijven betekenen, maar niet meer in de zorg. Ik vond het leuk om in mijn vrije tijd fotoboeken te maken én ik wilde iets doen met taal en schrijven.

Al snel kwamen we op het levensboek dat ik ruim tien jaar eerder als vrijwilliger voor een beginnend dementerende man had gemaakt. Dat had ik erg bijzonder gevonden. De verhalen van vroeger wist die meneer nog goed te vertellen en die heb ik voor hem opgeschreven. Door er ook oude foto’s aan toe te voegen, werd het een heel waardevol boek. Toen zijn ziekte vorderde, hebben zijn vrouw en kinderen nog regelmatig samen met hem door zijn boek gebladerd om herinneringen op te halen.

En zo werd het zaadje voor het schrijven van levensboeken geplant.

Twee vliegen

De loopbaancoach stelde voor om nog eens een levensboek te maken, om te kijken of het echt wat voor mij was. Ik koos mijn vader uit, omdat hij (in mijn ogen) een ruig leven had geleid voordat hij mijn moeder leerde kennen én ik zijn verhalen graag wilde bewaren. Twee vliegen in één klap dus. 

Mijn vader had eigenlijk helemaal geen behoefte aan een boek over zichzelf, maar wilde voor mij wel meedoen. Het was heel leuk om te zien hoe hij tijdens het proces van vertellen steeds enthousiaster werd en zich ook steeds meer wist te herinneren. Ook de reacties van anderen waren heel positief.

Toen het boek klaar was, wist ik dat ik hier verder mee wilde.

Mijn eerste klant

Mijn eerste ‘echte’ klant was meneer de Vries. Hij was boer geweest en al weer een tijd met pensioen. Hij had altijd al een boek over zijn leven willen schrijven, maar dat was er nooit van gekomen. Meneer de Vries wilde graag aan zijn kinderen en kleinkinderen vertellen wat hij allemaal had meegemaakt en wat hij van het leven had geleerd. Maar hij wilde vooral een stukje geschiedenis van de landbouw laten zien, want er was zo veel veranderd in de afgelopen 80 jaar.

Het is gelukt, meneer de Vries heeft een prachtig levensboek gekregen. Hij en zijn vrouw zijn heel tevreden met het resultaat. Ze zijn erg te spreken over de uitstraling van het boek en ze vinden dat de verhalen en typische uitspraken goed laten zien wie meneer de Vries was en nog steeds is. Ook de kinderen en kleinkinderen hebben het boek met veel plezier gelezen en herkennen hun heit en pake erin, ze vinden het een 'dierbaar document'. Eén van de kleinkinderen, die helemaal niet graag leest, was zelfs naar hem toegekomen met allemaal lovende woorden, omdat hij zo veel dingen van pake had gelezen die hij helemaal niet wist.

Energie

En ik? Ik heb gemerkt dat het hebben van een eigen levensboek veel betekent voor mensen en hun naasten. Ik krijg er energie van en wil nog veel meer van dit soort boeken schrijven!